André loopt zich Lean, 26-6-2008

Amsterdam: donderdag 26-6-2008
Door onze verslaggever en haas van dienst: Jan Helwig

In een bespreking op 13 mei vertelde André aan de groep dat hij zich had ingeschreven voor de ING run en dat hij daarvoor graag door mij gecoacht wilde worden.
Ik weet natuurlijk niet waar André op gerekend had, maar ik vat zo iets heel serieus op. Zelf ben ik een enthousiast loper en ik grijp iedere gelegenheid aan om daar iets van over te dragen. Deze kreeg ik op een presenteerblaadje.
De ING Run is een sponsorloop voor Chances for Children. Men loopt naar keuze 5 of 10 kilometer en vraagt familie, vrienden, kennissen, collega's of medewerkers deze prestatie financieel te waarderen ten behoeve van het goede doel. André had een naam hoog te houden als het gaat om het sponsorbedrag. De afstand die hij wilde lopen, 10 kilometer, zou echter een uitdaging worden.
Als coach wil je natuurlijk meer weten. Tijdens de prediagnose hebben we de conditionele status vastgesteld en een haalbaar doel: op 26 juni de 10 kilometer binnen het uur. We zouden die prestatie vooral bereiken door OM (het managen van de conditie). Van procesverbetering (verbetering van de looptechniek) verwachtten we op deze termijn weinig. Ik ontwierp voor André een Loop Wave van zes weken, waarin hij met drie maal trainen per week flink aan de bak moest.
Jammer genoeg had André het zo druk dat de voorgenomen hartslagsessies er bij in schoten. Des te bewonderenswaardiger dat hij zijn trainingen heel consciëntieus heeft afgewerkt. Helaas gooide een ziekte tijdens zijn vakantie wat roet in het eten. Het is natuurlijk erg onverstandig om tijdens een Loop Wave naar Spanje te gaan.
Op 26 juni, de dag van de commitment sessie, èh wedstrijd, stelde André vast dat een eindtijd van 1 uur gezien zijn ziekte misschien wat te hoog gegrepen zou zijn. We stelden het doelbij naar 1 uur 5 minuten. Dat was niet op het 75ste percentiel, maar zelfs 5 minuten onder zijn persoonlijk record (PR). Bovendien spraken we af dat ik hem zou 'hazen' (voor hem uit lopen om het tempo aan te geven).
Om half drie meldde André zich in het Olympisch stadion. Er zijn dan wat formaliteiten en je moet je natuurlijk omkleden. (Beide niet productief) Daarnaast was er ook nog gelegenheid voor loopoverleg met diverse collega's. (Niet beschikbaar.)
Om kwart voor vier begon de warming up op het grasveld voor ING House. Twee enthousiaste jonge dames lieten de lopers op de beat van de muziek de spieren losmaken met bewegingen die niet voor iedereen even gemakkelijk te volgen waren. (Dit alles is natuurlijk eigenlijk niet productief.)
Iets voor vier uur klonk er een stem uit het niet: "Is iedereen klaar voor de start?" De mensen die verspreid over het veld stonden keken verwilderd om zich heen. "Klaar? Waar is de startlijn? Welke kant moeten we op?" Even een teambordsessie was zo gek nog niet geweest, maar het startschot klonk.
André en ik hobbelden maar achter de rest aan. Talent manager Erika Botter had zich ook bij ons aangesloten. Als we het heel goed zouden doen, zouden we dan worden gescout?
Omdat we achter in het peloton waren gestart, moest ons drietal zich een weg banen door al die lopers die gezellig keuvelend de breedte van het parcours vullen. Wij hadden een serieus doel. Wij hadden een streeftijd.
Bij het begin van De Bosbaan werden wij om het water heen gestuurd. De 5 kilometerlopers mochten afsnijden. Het parcours was niet voorzien van een kilometeraanduiding, maar met mijn GPS-horloge (standaarduitrusting van een double 0-Black Belt) kon ik vaststellen dat we op 1 kilometer en een tijd van 6:13 zaten. Prima dus.
André zei zich comfortabel te voelen bij het tempo. Erika sleurde zelfs een beetje. De langzame lopers van de 5 kilometer waren natuurlijk afgevallen. Dan ga je vanzelf iets harder lopen om gelijke tred te houden met je omgeving.

Maar toen kwam de fikse tegenwind langs het water. Gemopper al om. Op een gegeven moment vroeg André of ik wist waar de pijn achter in zijn zij vandaan kwam. "Geen idee. We zitten nu op 3 kilometer en één minuut onder schema." "Oh dan klopt het wel, dan loopt ik 10% harder dan normaal." We namen ietsje tempo terug om te herstellen.
Na het ronden van de kop van de bosbaan liepen we uit de wind onder de bomen. Dat klinkt lekker, maar dan voel je pas goed hoe warm het is. Tweeëntwintig graden is toch eigenlijk wat te warm voor een topprestatie. Niettemin kreeg André weer praatjes. Hij sprak ook een 'vreemde' vrouw aan die zich aan de zijde van Erika zich in ons groepje had genesteld. "Kom op André, je kan nog praten." "Je kent mij toch. Ik praat zelfs nog wanneer ."
Vier kilometer in 24:50. We hadden keurig op tempo gelopen. André begon toch weer te hopen onder de één uur te kunnen komen. "Kijk maar hoe je je voelt na vijf kilometer, dan kan je altijd nog versnellen." Even later haalden wij een loper in die zich steeds met een handdoek het zweet van het hoofd wiste. Hij was nog vreemder dan de vrouw, want hij kwam geloof ik, uit Mexico. Ook hij was van harte welkom in de groep.
Vijf kilometer, 31:25. Ietsje teruggevallen. Hoe Erika ook sleurt, voor André is versnellen niet verstandig. "Kom op jongens. De helft zit erop."
De zesde kilometer konden we het tempo nog vasthouden, maar de zevende werd toch al wat lastiger. Ook Erika zakte weer terug. 44:39. Nog niets om je zorgen te maken, maar de rek was er duidelijk uit.
Op het randje van zijn kunnen kruiste André het fietspad onder aan de A10. De fietser die er op dat moment aankwam week iets uit en André ook. Helaas weken ze naar dezelfde kant uit, zodat het tot een lichte botsing kwam.
Nu was de fietser veel te warm aangekleed, duidelijk te zwaar en had hij ook nog een heel raar baardje. Daarom vatte hij de opgestoken middelvinger van André waarschijnlijk persoonlijk op. Hij riep André toe en kwam hem op zijn fiets achterna om verhaal te halen. Van André kon hij dat verhaal krijgen, dus die liep terug om het te geven.
Als Black Belt heb je dan meteen door dat er iets niet in de haak is. Het proces is verstoord. Ruzie is 'waste' en dient geëlimineerd te worden. Ik wierp mij dus tussen de strijdende partijen. Gebood André om door te lopen. En begon de fietser te onderrichten in de eerst beginselen van Lean, zodat ook hij zou begrijpen dat het veel beter was om door te fietsen. Dit alles duurde, zo kon ik later vaststellen, 26 kostbare seconden. Voor een cursus Lean is dat niet veel, maar tijdens een hardloopwedstrijd kan het je je PR kosten. "Zonde André, zonde." "Ja, maar ik krijg er ook weer energie van."
Die energie was echter snel verstookt. Acht kilometer in 51:08 en André had het moeilijk. "Nu wordt het toch wel heel zwaar. " "Kom op, nog maar twee kilometer en waarschijnlijk zelfs dat niet. Ik heb gehoord dat het parcours eigenlijk korter is. Kijk, daar zie je de toren van het stadion al." Maar het werd stiller in de groep. De gelederen sloten zich.
Negen kilometer, 57:47, we gaan de streeftijd in ieder geval halen. We liepen op het plein voor het stadion. "Als we straks onder de marathonpoort door het stadion ingelopen zijn, dan zetten we een sprint in hè. Dan is het ieder voor zich." Bij Erika had de groepsgeest zich zo gehecht dat ze daar niets van wilde weten.
André wel. Hij zette op 200 meter voor de eindstreep een formidabele eindsprint in. Met bijna vijftien kilometer per uur kwam hij over de finish. We klokten 1 uur en 39 seconden op 9,51 kilometer. Een prima prestatie. Als je dit doortrekt, zou hij er 1:03:46 over gedaan hebben om de 10 kilometer vol te maken. Ruim onder de streeftijd.

En dat was niet zijn enige prestatie van formaat. Bij de prijsuitreiking bleek dat hij met bijna 1400 euro het meeste sponsorgeld had binnengehaald. Op basis daarvan kunnen 46 kinderen in ontwikkelingslanden een heel jaar naar school. Ongeveer kwart over zes gingen we huiswaarts. (Al het bier was op.) We konden terugkijken op een geslaagde Loop Wave. Het streefbedrag was gehaald. De streeftijd was gehaald. André had plezier gekregen in het lopen, en .. was inmiddels twee kilo afgevallen. Als dat niet Lean is!