Nu er weer een wedstrijdverslag van mijn hand is, weten mijn vaste lezers wel hoe laat het is: er is weer eens iets misgegaan.
Vreemd genoeg is van een goede wedstrijd geen goed verhaal te maken, hooguit een stukje lyriek. In Egmond heb ik dit jaar een fantastische combi gedaan. Zowel het fietsen als het lopen ging sneller dan ooit tevoren. Ten opzichte van vorig jaar ben ik 93 plaatsen gestegen in het combiklassement (van maar 400 deelnemers). Een verhaal daarover loopt echter steeds vast op een gebrek aan thema en structuur.
Zo niet dit verhaal. Dit verhaal begint twee jaar geleden toen ik Asselronde liep als voorbereiding op de marathon van Connemara. Ik reed met Coen en Harry mee naar Apeldoorn en dat ik nu niet eens meer weet of zij dezelfde afstand liepen als ik, zegt alles over de toestand waarin ik finishte. Rond de 20 km was ik misselijk geworden en had ik overgegeven. Het lukte mij vanaf dat moment ook niet meer te drinken. De resterende 7,5 km waren een worsteling van wandelen en dribbelen. Bij elke heuvel ging ik door een diep dal. Ik kwam grauw over de streep. Gelukkig waren Coen en Harry heel lief en helemaal niet boos dat ik hen zo lang had laten wachten.
Dit jaar zou ik revance nemen. Niet als doel op zich, want zo blasé ben ik inmiddels wel, maar als trainingsloopje op weg naar de Ironman 70.3. Ik liet niets aan het toeval over en schreef me begin november al in. Waar ik wel een beetje van opkeek was dat de bevestiging die ik kreeg in het Engels was. Toen ik daar over nadacht kwam ik tot de conclusie dat ik me ongemerkt via de Engelse versie van website had ingeschreven. Dat kan hè, als je op je werk bijna alles in het Engels doet. Dan valt dat je niet eens op. Zoveel eigendunk heb ik inmiddels wel.
Zo'n week of vier voor de wedstrijd kreeg ik een persoonlijk mailtje van de organisatie. Ze hadden het wedstrijdgeld niet op mijn rekening kunnen incasseren. Of ik het per ommegaande zelf wilde overmaken. Dat was wel vreemd. Mijn saldo had dat incasso van 20 euro best wel kunnen hebben. Dezelfde dag nog overgemaakt onder vermelding van het startnummer.
Vorige week ontving ik de nieuwsbrief, waarin ik las dat alle startnummers verzonden waren, maar dat er problemen waren met die van de Kids Run. "En met die van mij", dacht ik, want ik had nog niets binnen. Nog twee dagen gewacht, voor de zekerheid de betaling nagekeken en toen de organisatie gemaild. Ze zouden een vervangend nummer voor mij klaarleggen op het secretariaat in het sousterrain van Orpheus.
Gisteren verliepen de voorbereidingen ook een beetje rommelig. Ik had de reis al gepland. Met de fiets naar Amersfoort en dan de trein van 10:24 die op 10:48 in Apeldoorn zou zijn. Toen ik alles nog eens nakeek op de website begon ik te twijfelen. Zou ik wel tijd genoeg hebben om van het station naar Orpheus te lopen om het startnummer op te halen, daarna naar het Helicon gebouw om om te kleden en ten slotte naar de start te lopen waar het schot om 12:00 gegeven wordt? Toch maar wat eerder met de trein. Om 10:07 bleek er ook een te gaan, ook van spoor 1. Vreemd dat ik die de vorige keer niet had gezien. Loopkleding klaargelegd. Het reservoir van de Osprey gevuld met sportdrank. Mailwisseling over het startnummer uitgeprint. Op tijd naar bed.
Helaas niet zo goed geslapen. Aanvankelijk hield vooral het bezoek van mijn dochter mij uit mijn slaap, later schrok ik enkele malen wakker van ...... Ja waarvan eigenlijk? Vanochtend ruim voor de wekker wakker. Rustig ontbeten. Tas ingepakt. Fiets gepakt. Op naar het station.
Bijna ging er iets fout. Het doorsteekje door het Soesterkwartier naar het station bleek geen doorsteekje te zijn. Ondanks de omweg die ik toen moest maken was ik op tijd op spoor 1 waar de trein keurig op tijd aankwam en vertrok. Onderweg lekker gelezen. Zonder vertraging aangekomen en uitgestapt.
Op het station was het relatief rustig. Ik zag slechts twee andere mensen met hardloopschoenen aan. Dat kon natuurlijk zijn omdat de pendelbus net was vertrokken, want die stond er namelijk niet. Helemaal niet erg, want ik had erop gerekend naar Orpheus te lopen. 15 minuten. Dat klopte ongeveer met de 12 minuten die het voetgangersbord richting centrum aangaf. Om echt de kortste weg te nemen toch maar even de routeplanner op mijn iPhone erbij gepakt. Die gaf aan dat de kortste looproute naar Orpheus 37 km was en ongeveer zeven en een half uur zou duren!?!
Zag ik dat goed? Ja, dat zag ik goed. Het is 37 km van station ZWOLLE naar Orpheus in APELDOORN. Om 10:07 gaat de trein naar ZWOLLE. ZWOLLE is niet APELDOORN. Om alsnog in Apeldoorn te komen was de snelste route over Deventer. Ik zou er op zijn vroegst om 12:12 kunnen zijn. Te laat dus.
Ik vloek nooit, maar misschien zou ik het eens moeten proberen. Er zijn mensen die beweren dat dat oplucht. Thuis stortte ik zo'n beetje in. Wat kan je moe zijn van een wedstrijd die je niet hebt gelopen!
Mijn volgende sportreizen gaan naar Den Haag en Mallorca. Van Den Haag ben ik vrij zeker. Daar ben ik geboren en woont mijn zoon. En Mallorca, dat is toch zo'n Canarisch eiland?
P.S.
Op 16 februari naam ik revanche op de mislukte revanche door de Rusthoeveloop, 25 km cross door natte sneeuw, met een rugzak op in 2:03 te lopen.
Daarna sloeg het noodlot weer hard toe: griep. Naar Den Haag ben ik niet geweest. Nu ben ik weer aan zet tegen vrouwe Fortuna. Grrrrrrr.